martes, 22 de abril de 2008

"Waltzing Mathilda"

Esta canción é unha especie de himno oficioso de Australia e foi creada polo poeta australiano Banjo Peterson en 1895 .
Conta a historia dun vagabundo que roba unha ovella para alimentarse mentras acampa a carón dunha lagoa. O dono das terras decátase e chama á policía para que o arresten. O vagabundo prefire saltar á lagoa e morrer afogado antes que entregarse ás autoridades.
Ó final da canción aparece a pantasma do vagabundo que invita ós viaxeiros a bailar o vals con el, a vagabundear.
A Matilda da canción é o nome que los trotamundos lle daban ós seus atados, a manta onde gardaban os  seus enseres.

"Una vez, un alegre vagabundo acampó junto a un remanso del río,
Bajo la sombra de un eucalipto,
Y cantaba mientras miraba y esperaba que su tetera hirviera.
"¿Quién vendrá a vagabundear conmigo?"
A vagabundear, a vagabundear
¿Quién vendrá a vagabundear conmigo?
Y cantaba mientras miraba y esperaba que su tetera hirviera
"¿Quién vendrá a vagabundear conmigo?"
Y así llegó una oveja a beber de la laguna,
Saltó hasta ella y la agarró con alegría,
Y cantaba mientras escondía la oveja en su alforja,
"Tú vendrás a vagabundear conmigo".
A vagabundear, a vagabundear
"Tú vendrás a vagabundear conmigo"
Y cantaba mientras escondía la oveja en su alforja,
"Tú vendrás a vagabundear conmigo".
Cabalgó el colono, montado en su pura sangre,
Y así llegaron los soldados, uno, dos, tres,
"¿Dónde está la alegre oveja que usted tiene en su alforja?"
"Tú vendrás a vagabundear conmigo".
A vagabundear, a vagabundear
"Tú vendrás a vagabundear conmigo".
"¿Dónde está la alegre oveja que usted tiene en su alforja?"
"Tú vendrás a vagabundear conmigo".
Brincó el vagabundo, saltando hacia el río,
"Nunca me capturaréis vivo", gritó él,
Y su fantasma puede ser oído al pasar por la laguna,
"¿Quién vendrá a vagabundear conmigo?"
A vagabundear, a vagabundear
"¿Quién vendrá a vagabundear conmigo?"
Y su fantasma puede ser oído al pasar por el río,
"¿Quién vendrá a vagabundear conmigo?"



Aquí tedes unha fermosa e moi personal versión, a de Tom Waits... Disfrutádea, é extraordinaria!


Eric Bogle en 1971 fixo unha canción que incorpora nas súas últimas estrofas esta canción.,Esta canción é un alegato contra a guerra e nela se narra o que sinte un xove soldado destinado na 1ª Guerra Mundial ó frente de Gallipolli cando ve como van morrendo os seus compañeiros e ó final perde as súas dúas pernas. Na canción refreixa tamén como a sociedade se amosa insensible diante do sufrimentos dos seus ex-combatintes na guerra e a paradoxa de que se siga celebrando patrioticamente o horror da guerra...

Esta é a súa letra...

Cuando era joven cargaba con mi mochila
y vivía la vida libre del vagabundo.
De la verde cuenca del río Murray al polvoriento “outback”, 

por todas partes bailaba el vals con Matilda.
Entonces, en 1915, mi pais dijo: “Hijo,
es hora de dejar de vagabundear, hay un trabajo que hacer.”
Asi que me dieron un sombrero de lata y me dieron un rifle,
y me mandaron a la guerra.

Y la banda tocaba “Waltzing Matilda”
mientras el barco se alejaba del muelle,
Y en medio de las felicitaciones, las banderas al viento, y las lágrimas
Navegamos hacia Gallipoli. 

Y qué bien recuerdo aquel terrible día,
cómo nuestra sangre manchó la arena y el agua;
Y cómo en aquel infierno que llamaban Bahía de Suvla 
nos masacraron como a corderos en el matadero:
El turco nos esperaba, se preparó bien;
nos llovieron las balas y nos cayeron encima los obuses —
y en cinco minutos exactos nos habían mandado al infierno,
casi nos hicieron volar por los aires de vuelta a Australia.

Pero la banda tocaba “Waltzing Matilda”
cuando terminamos de enterrar a nuestros muertos,
Nosotros enterramos a los nuestros, y los turcos enterraron a los suyos,
y después nosotros volvimos a empezar de nuevo.

Y aquellos de nosotros que quedábamos, tratamos de sobrevivir,
en un mundo loco de sangre, muerte y fuego.
Y durante diez agotadoras semanas me mantuve con vida
pese a que a mi alrededor seguían amontonándose los cadáveres.
Y entonces un gran obús turco me dejo patas arriba y sin conocimiento
y cuendo me desperté en la cama del hospital
y vi lo que había hecho, bueno, deseé haber muerto —
No sabía que había cosas peores que morirse.

Pues ya nunca habra “Waltzing Matilda” para mí,
por el verde campo, libre y lejano — 
Para cargar con tiendas y estacas un hombre necesita ambas piernas,
ya nunca habra “Waltzing Matilda” para mí.

Así que reunieron a los lisiados, los heridos, los mutilados,
y nos metieron en un barco de vuelta a Australia.
Los mancos, los cojos, los ciegos, los locos,
esos orgullosos héroes heridos de Suvla.
Y cuando nuestro barco entró en Circular Quay, 
miré al lugar que mis piernas solían ocupar,
y di gracias a Dios porque no hubiera nadie que me esperase,
para afligirse, apenarse, y compadecerme.

Pero la banda tocaba “Waltzing Matilda”
Mientras nos bajaban por la pasarela,
Pero la gente no nos animaba, se paraban y se nos quedaba mirando,
y, seguidamente, nos daban la espalda.

Y ahora cada Abril, me siento en mi porche 
y veo pasar ante mi el desfile.
Y veo a mis viejos camaradas, con que orgullo desfilan,
reviviendo viejos sueños de glorias pretéritas,
y los viejos marchan despacio, sus huesos rígidos y doloridos,
son los viejos héroes de una guerra olvidada.
Y los jóvenes me preguntan, “¿Cuál es el motivo por el que marchan?”
Y yo me hago la misma pregunta.

Pero la banda toca “Waltzing Matilda”,
y los viejos aún atienden la llamada,
Pero al pasar los años, mas viejos desaparecen
Un día ya no marchará ninguno.

A bailar el vals, Matilda, a bailar el vals, Matilda,
¿Quién bailará el vals, Matilda, conmigo?
Y se podrá oír a sus fantasmas cuando marchen junto al manantial, 
¿Quién bailará el vals, Matilda, conmigo?

Aquí tedes unha versión do gran Liam Clancy, alma mater dos Cancy Brothers..


E por último unha espléndida versión, a do grupo irlandés Pogues...





sábado, 19 de abril de 2008

"Grandola, Vila Morena" por todos

William Ackerman


" Visiting"


"The Impending Death of the Virgin Spirit"



"Wolf's eyes" de Paul Winter

"Terceira margem do rio" de Milton Nascimento e Caetano Veloso

Milton Nascemento

Coñecín a Milton Nascimento con Manolo e a sorpresa foi maiúscula! Que pasadote! Música, voz, letras,...
Aquí tedes unha pequena escolma de obras mestras.

"Cançao de América"



"Clube da esquina nº 1"



"Cravo e canela"

E por suposto colaboracións cós grandes da música brasileira...

Con Chico Buarque: "Cálice"



Con Uakti: "Lágrima do Sul"


Con Caetano Veloso: "Terceira margem do rio"


Con Gilberto Gil: "Raça"










"Estrangeiro" de Caetano Veloso

Soberbia!
"Estrangeiro"


O pintor Paul Gauguin amou a luz na Baía de Guanabara
O compositor Cole Porter adorou as luzes na noite dela
A Baía de Guanabara
O antropólogo Claude Lévi-Strauss detestou a Baía de Guanabara
Pareceu-lhe uma boca banguela
E eu menos a conhecera mais a amara?
Sou cego de tanto vê-la, te tanto tê-la estrela
O que é uma coisa bela?

O amor é cego
Ray Charles é cego
Stevie Wonder é cego
E o albino Hermeto não enxerga mesmo muito bem

Uma baleia, uma telenovela, um alaúde, um trem?
Uma arara?
Mas era ao mesmo tempo bela e banguela a Guanabara
Em que se passara passa passará o raro pesadelo
Que aqui começo a construir sempre buscando o belo e o amaro
Eu não sonhei que a praia de Botafogo era uma esteira rolante de areia branca e de óleo diesel
Sob meus tênis
E o Pão de Açúcar menos óbvio possível
À minha frente
Um Pão de Açúcar com umas arestas insuspeitadas
À áspera luz laranja contra a quase não luz quase não púrpura
Do branco das areias e das espumas
Que era tudo quanto havia então de aurora

Estão às minhas costas um velho com cabelos nas narinas
E uma menina ainda adolescente e muito linda
Não olho pra trás mas sei de tudo
Cego às avessas, como nos sonhos, vejo o que desejo
Mas eu não desejo ver o terno negro do velho
Nem os dentes quase não púrpura da menina
(Pense Seurat e pense impressionista
Essa coisa de luz nos brancos dentes e onda
Mas não pense surrealista que é outra onda)

E ouço as vozes
Os dois me dizem
Num duplo som
Como que sampleados num sinclavier

(É chegada a hora da reeducação de alguém
Do Pai do Filho do Espírito Santo amém
O certo é louco tomar eletrochoque
O certo é saber que o certo é certo
O macho adulto branco sempre no comando
E o resto é o resto, o sexo é o corte, o sexo
Reconhecer o valor necessário do ato hipócrita
Riscar os índios, nada esperar dos pretos)
E eu, menos estrangeiro no lugar que no momento
Sigo mais sozinho caminhando contra o vento
E entendo o centro do que estão dizendo
Aquele cara e aquela

É um desmascaro
Singelo grito
O rei está nu
Mas eu desperto porque tudo cala frente ao fato de que o rei é mais bonito nu

E eu vou e amo o azul, o púrpura e o amarelo
E entre o meu ir e o do sol, um aro, um elo
(Some may like a soft brazilian singer
But I've given up all attempts at perfection)